مقایسه تأثیر توانبخشی رایانه یار و داروی روان محرک در بازداری پاسخ و توجه پایدار کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی

پژوهش حاضر با هدف تعیین و مقایسه­ی اثربخشی توان بخشیشناختی رایانه­یار با داروی روان محرک در بهبود کارکرد بازداری پاسخ و توجه پایدارکودکان با اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی انجام شد. روش پژوهش شبه آزمایشی و باطرحپیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با دو گروه آزمایشی است. 23 کودک با اختلالنارسایی توجه- بیش فعالی به شیوه نمونه­گیری در دسترس و بر طبق ملاک­های ورود وخروج انتخاب و بر اساس شدت اختلال همتا شده و به طور تصادفی به دو گروه دارو روانمحرک (11 نفر) و توان بخشی شناختی رایانه­یار (12 نفر) انتساب یافتند. ابزارهایپژوهش شامل آزمون عملکرد پیوسته، پرسش نامه (snap-iv)، فرمکوتاه آزمون هوش تجدید نظر شده کودکان وکسلر و پرسش نامه نشانه های مرضیکودکان بود. برای تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل ورایانس چندمتغیری اندازه­گیری مکرر، تحلیل واریانس آمیخته و آزمون­های متعاقب آن استفاده شد.توان بخشی شناختی رایانه­یار منجر به تغییرات موثر و ماندگاری در عملکردآزمودنی­ها در بازداری پاسخ و توجه پایدار شد. افزون بر این، با وجود بیشتر وماندگارتر بودن تغییرات حاصل شده در گروه توان بخشی شناختی رایانه­یار نسبت بهگروه داروی روان محرک، این تغییرات به لحاظ آماری معنادار نشد. به طورکلی هر دو درمان در بهبود کارکرد اجرایی بازداری پاسخ و توجه پایدار موثر می­باشند،در نتیجه توان بخشی شناختی رایانه­یار را می­توان به عنوان جایگزین داروی روانمحرک به کار برد